19-20-21 juli Trip naar de natuurparken

Om 7 uur vertrokken we voor een 11 uur durende rit naar Jiuzhaighou. In deze plaats ligt een 720km2 groot natuurpark, dat in 1992 door Unesco op de werelderfgoedlijst is gezet. Het hoogste punt ligt op 3200 mtr; het laagste op 2000 mtr en wordt omringd door bergpieken van 4000 mtr. Het is een bijzonder park omdat het bestaat uit Karstgesteente (een soort kalkgesteente) wat normaal alleen op lagere delen voorkomt. Door de ijstijden en aardbevingen is dit landschap ontstaan en heeft een wonderschone natuur opgeleverd.

In het park reden speciale bussen die langs de diverse bezienswaardigheden reden. Wij hadden besloten om met de bus naar het hoogste punt te gaan en dan met de benenwagen weer naar beneden te lopen. Hiervoor had men een zgn 'knuppelpad' aangelegd oftewel een pad van planken. Boven in het park was het erg druk met chinezen, maar nadat we een eind het knuppelpad opgelopen waren, zagen we ze niet meer en liepen we praktisch alleen. Lekker rustig! De natuur kan ik moelijk beschrijven zo mooi; bekijk de foto's maar. Naast de mooie natuur, bergformaties en uitzichten was het park ook beroemd om zijn prachtig gekleurde meren, watervallen en stroomversnellingen. De kleuren in het water ontstaan doordat de regen en het rivier water kalk meenemen van de bergen; dit bezinkt in de waterbekkens waardoor er blauwe en groene kleuren ontstaan. Nog nooit zoiets gezien! Ze hadden ook allemaal mooie, poëtische namen, zoals Pandameer en 5 bloemenmeer. Ik ben met Marjet en Jerry meegelopen. Marga met Petra, Walter en Renske. Zij wilden niet de hele wandeling naar beneden maken en ook rustiger lopen.

De hele wandeling naar beneden, in totaal 18 km hebben we niet kunnen maken. Te lang en te zwaar. Rond zes uur, het park ging al sluiten kwamen we bij de uitgang aan. Het laatste stuk hadden we met de bus gedaan.

Vervolgens weer terug naar het hostel gelopen en onderweg gezocht naar een koud biertje. Ondanks dat Jiuzhaigou bijna geheel bestaat uit hotels en hostels is een terras niet te vinden, laat staan een koud biertje. Heel toevallig kwamen we een engelsman tegen die chinees sprak. Hij heeft ons de koude biertjes helpen vinden en een terrasje. Door de stramme en vermoeide spieren konden we bijna niet neerzakken op de lage krukjes. Als oude kereltjes en vrouwtjes lukte het met veel moeite. Het koude biertje smaakte daarna des te beter.

De volgende dag om 7.00 uur uit ons hostel uitgecheckt en opnieuw vroeg de bus in. De tocht ging vandaag naar Huanglongpark. Een rit van 100 km door de bergen. Onderweg op het hoogste punt gestopt, 3960 mtr!

Bij het park aangekomen was het nog lekker rustig. Volgens Su kwamen al de bussen, die gisteren bij Jiuzhaigou stonden, vandaag ook naar Hulanglong. Dus de rust was maar betrekkelijk. Met de kabelbaan zijn we naar de top van het park gegaan. Vandaar rustig naar beneden gaan lopen over het knuppelpad. Dat voerde ons langs prachtig gekleurde meertjes en vijvers die met elkaar verbonden waren en waar het water in elkaar overliep. Het zorgde voor soms diepgroene kleuren of lichtblauw. Her en der vormde het naar beneden stromende water weer een waterval of liep langs  geelgekleurde kalkwanden naar beneden. Hoewel veel kleiner dan Jiuzhaigou vonden we dit park ook erg mooi. Veel later dan met Su afgesproken kwamen we het park uit. Door de vermoeiheid van de vorige dag en al het moois dat we zagen was de 3 uur tijd voor ons veeeel te kort. Daarom snel de bus in voor de reis terug naar Chengdu.

Onderweg gestopt bij een tibetaans dorpje. Er stond een tibetaan met een witte yak langs de weg. Niet zomaar natuurlijk, maar om toeristen te verleiden op het dier te gaan zitten voor de foto. Wij natuurlijk ook fotograferen; onze eerste yak! maar niemand was zo gek om er op te gaan zitten. Er zijn grenzen! Toen we uitstapten kwamen er meteen een aantal vrouwen uit het dorp aanrennen. De dames van ons gezelschap kregen de kans niet uit de auto te komen, want met z'n drieën stonden de tibetaanse vrouwen in de portieropening en brachten hun koopwaar aan de 'vrouw'. Uiteindelijk zijn ze alledrie gezwicht en hebben een armband of iets anders gekocht. De reis naar Chengdu was adembenemend. Soms door de woeste natuur van bergen en snelstromende rivieren in ravijnen. Soms doordat de weg volledig was weggeslagen door neervallende brokken steen en hevige regenval. Dan was het hotsen en botsen in de bus en kropen we met een paar kilometer per uur vooruit. Onze chauffeur, Su genaamd, was heel bedreven. Uiteindelijk kwamen we om 23.00 uur veilig bij het hostel in Chengdu aan.

Omdat we onderweg niets hadden gegeten (alleen een ontbijt gehad!) besloten we onszelf te trakteren op nog een koud biertje met wat lekkers te eten erbij. Tegenover ons hostel aan de andere kant van de straat zat namelijk een heel gezellig wegrestaurantje (tafeltje op de stoep, onder de bomen, simpel maar wel lekker!). Om 24.00 uur voor Rens 'Lang zal ze leven' gezongen. Weer een jarige in de groep; Rens is 57 jaar geworden. Tot onze verrassing kwamen de meiden van ons hostel met taart aanlopen. Een aardigheidje van hen. Kwam natuurlijk perfect uit. Rens jarig en nog taart ook!

Moe en voldaan kropen we rond 2.30 uur ons bedje in. Het enige wat we nog wilden was slapen, slapen, slapen en slapen.